กัลยาณมิตร: กุมภาพันธ์ 2016

วันเสาร์ที่ 27 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2559

มีกรรมเป็นของตน ไม่มีกรรมเป็นของตน

มีกรรมเป็นของตนทุกคนเกิด
มีกำเนิดแห่งธาตุขันธ์วันกำกับ
มีกำหนักมากำไว้หน้าที่ครับ
มีกำศัพย์มีกำชาติมาตมุ่งมา

มีกำมามีกำไปใครคลายก่อน
มีกรรมซ่อนมีกำแทรกกำหนดล่า
มีกรรมหนักในหน้าที่ตนส่งมา
มีกำว่ามีกำหนดบุพกรรม

กรรมไม่บอกกรรมดีร้ายงานไม่บอก
กำบ้างหลอกให้กำไว้ในมุ่งมั่น
กรรมซุกซ่อนกรำงานไปสุดท้ายพลัน
กำว่าฉันกำว่านั้นอย่างนั้นกำ

มีกำโรคมีกำโลกมีกรรมโลค
มีกรรมโชคดีหรือร้ายทุกข์สุขถา
มีหรือไม่ กำบีบใคร กำบีบตรา
กรรมไม่ว่าไม่สนใครในเห็นกำ

ศาสตราสูงค่าแสนยานุภาพยิ่ง

ศาสตราส่ิงทรงพลาคุณานุภาพ
ศาสตราใดสามารถหยุดมหากาพย์
ศาตราทราบในไม่จองเวรและกรรม

ศาสตราวุธในเทพไท้ในกำหนด
ศาสตราโทษโทษะใดในกำหนัก
ศาสตราเอยของกลางใจผู้พำนัก
ศาสตราหลักทำลายขันธ์ของผู้ใด
ศาสตราหนักแพงคุณค่าหายากเยื้อ
ศาสตราเอื้อทำลายขันธ์ฉันเธอหนา
ศาสตราใดทำลายตนตัวหมดวา
ศาสตรายาพระพุทธาได้ฆ่าตัว

ของส่วนรวมที่เขาไม่ให้. ของส่วนรวมที่เขาลงความเห็นให้

ของส่วนรวมเงินส่วนรวมสิ่งส่วนรวม
ของส่วนร่วมรวมรวบไว้ในรวมขันธ์
ของรวมขรรค์ของร่วมวันร่วมรวมกัน
ของร่วมปันของใครนั้นของผู้ใด

ของส่วนรวมที่ร่วมลงความเห็นให้
ของส่วนในร่วมรวมไว้กองเห็นอยู่
ของส่วนรวมหากยึดไว้เห็นในงู
ของร่วมสู่กุศลานำพาบุญ

ของที่เคยมี ของที่ไม่เคยมี

ของที่เคยมีในชีวีชีวาเช่น
ของเคยเป็นในชีวิตอัตตาถัง
ของเคยอยู่ในแผนที่ชีวียัง
ของเคยครั้งคือเรื่องมีที่เคยเป็น

ของที่ไม่เคยมีกำเนิดเกิดชีวาด
ของไม่เคยเป็นในอาตมาฐา
ของไม่เคยอยู่ในแผนผังอาตมา
ของไม่เคยคือเรื่องลาในไม่เคย

ชำรุด. ไม่ชำรุด

ชำรุดเช่นสังขารร่างพืชมากมาย
ชำรุดกายซ่อมได้บางครั้ง
ชำรุดเร่งรุดชำหน่อเนื้อผู้ไม่ชำรุดยัง
ชำรุดยั้งยื้อไว้งามในไร้ศัตรู

ความเห็นชอบ. ความเห็นไม่ชอบ

ความเห็นชอบมีอยู่เสมอเมื่อมองเห็น
ความเห็นชอบเป็นเนื้อนาบุญสว่างอยู่
ความเห็นแล้วชอบในสัมมาทิฐิิทุกผู้
ความเห็นอยู่เลิศแล้วน้ำใสใจจริง
ความเห็นชอบถูกทางนั้นแนวเทวัญ
ความเห็นวรรณณะนั้นทุกข์หนา
ความเห็นชอบแนวคิดแบบพื้นกลางกา
ความเห็นเพริดแพรวสุขที่สุดผิดหรือสุขทาง

ความเห็นคนทุกข์เพราะว่าสิ่งใด
ความเห็นคนต่างเหตุในกรรมแต่ง
ความเห็นวิสัยในความสุดแสดง
ความเห็นแต่งโลกนี้ตามกำลังผู้ใด

ความเห็นคนไม่เจริญเหนือเจริญ
ความเห็นเทินตราแหล่งเลือกแต่รักข้า
ความเห็นแตกต่างนั้นมีธรรมดา
ความเห็นไม่ต่างนั้นว่าเพราะทางเดียว

ความเห็นความคิดมองไม่ชอบ
ความเห็นตอบเห็นแล้วอัตตาบ่ง
ความขยายความคิดยึดมั่นไม่ชอบลง
ความเห็นคงตอบแนวคิดจิตตน

วันพฤหัสบดีที่ 25 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2559

เกิดมาเพื่อเธอ. ไม่ได้เกิดมาเพื่อเธอ

เกิดมาเพื่อเป็นประโยชน์โภชน์ผลผลิ
เกิดมาเพื่อสร้างสร้างบุญธิสนกุศง
เกิดมาเพื่อสร้างหนี้สินเพิ่มอาจพงศ์
เกิดมาเพื่อกุศลส่งให้หว่านนา
เกิดมาเพื่อเป็นของเธอรักแต่เธอ
เกิดมาเพื่อนำเสนอกรรมสนอง
เกิดมาเพื่อลงขันธ์หลักเทวาครอง
เกิดมาเพื่อมาปกป้องเพื่อนกลุ่มใด
เกิดมาเพื่อขัดขวางใครในกรรมเก่า
เกิดมาเพื่อทำตัวเรารอดหรือไม่
เกิดมาเพื่อประคองตนพ้นอะบาย
เกิดมาเพื่อพบสุขให้ทานให้เธอ
เกิดมาเพื่อทำงานหนักรักก็เปล่า
เกิดมาเพื่อทำให้เขาให้เขาได้
เกิดมาเพื่อสร้างบาระมีให้ใคร
เกิดมาเพื่อประโยชน์ใครหรืมิมี
เกิดมาเพิดพอแล้วเบรคพอได้
เกิดมาเพื่อที่เขาให้ต้องใช้เขา
เกิดมาเพื่อกอดรัดไว้ไหนของเรา
เกิดมาเพื่อโง่และเขลาเขาเอาคืน
เกิดมาเพื่อรองรับโลภหลงโกรธ
เกิดมาเพื่อมาให้โทษโทษะเหลือ
เกิดมาเพื่อรอรับบุญหนุนจุนเจือ
เกิดมาเพื่อร้ายที่เยื้อคุณะกาย
เกิดมาเพื่อทำหัวใจในถึงทำ
เกิดมาเพื่อล่วงถลำทำไม่หาย
เกิดมาเพื่อเป็นร่มโพธิและร่มไทร
เกิดมาเพื่อใครนะใครในลดลง

การปฏิสันถารตามหลักปฏิสันถาร 2

คำว่า “ปฏิสันถาร” ได้แก่ การต้อนรับแขกผู้มาถึงถิ่น, อาการเครื่องเผื่อแผ่, การต้อนรับปราศรัย มี 2 ประการได้แก่

1. อามิสปฏิสันถาร การปฏิสัณฐานด้วยอามิส ได้แก่ การต้อนรับด้วยปัจจัยสี่อย่างใดอย่างหนึ่งพอเหมาะพอควรแก่แขกผู้มาหา โดยความสุภาพเรียบร้อยสิ่งที่มนุษย์เกิดช่องว่างระหว่างกันและกันก็คือเรื่องเกี่ยวกับปัจจัย 4 ได้แก่อาหารการบริโภค เสื้อผ้าเครื่องนุ่งห่ม รวมเครื่องประดับต่างๆ เข้าด้วย ที่อยู่อาศัยรวมยวดยานพาหนะต่างๆ เข้าด้วย ยารักษาโรคมรวมเครื่องสุขภัณฑ์ต่างๆ เข้าด้วย ความเป็นอยู่ของมนุษย์เราไม่เหมือนกัน บางคนอยู่ในสกุลหรือภูมิประเทศได้เปรียบอาจมีปัจจัย 4 เหล่านี้ใช้อย่างเหลือเฟือ ส่วนคนที่อยู่ในสกุลหรือภูมิประเทศอันเสียเปรียบอาจมีปัจจัย 4 เหล่านี้น้อยหรือหาไม่ได้เลย ถ้ามนุษย์เราไม่มีการเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่กัน เข้าทำนองที่ว่า “คนรวยก็รวยเหลือล้น คนจนก็จนเหลือหลาย” ทำให้เกิดช่องว่างระหว่างมนุษย์ด้วยกันอย่างมากมายจนกลายเป็นแบ่งชนชั้นแตกแยกบาดหมาง ไม่มีทางประนีประนอมกันได้ เกิดการยื้อแย่งแข่งขันเบียดเบียน ปล้นสดมภ์เข่นฆ่ากันอย่างกว้างขวาง หาความสงบสุขไม่ได้ ฉะนั้น คนรวยจึงต้องสงเคราะห์เกื้อกูลคนจนด้วยปัจจัย 4 ตามสมควร อย่าเป็นคนคับแคบเสวยสุขอยู่แต่ผู้เดียว อย่าเป็นคนเห็นแก่ตัว เอารัดเอาเปรียบคนจนอยู่ทุกท่า แบบมือใครยาวสาวได้สาวเอา จะเข้าตำราที่ว่า “ยิ่งรวยก็ยิ่งคับแคบ ยิ่งรวยก็ยิ่งงก ยิ่งรวยก็ยิ่งเห็นแก่ตัว ยิ่งรวยก็ยิ่งเอาเปรียบคนอื่น” ถ้าสังคมมีบุคคลประเภทนี้มากความสงบสุขจะมีไม่ได้เลย

รวมความว่า อามิสสปฏิสันถาร หมายถึง การให้ความเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ซึ่งกันและกัน การต้อนรับปราศรัยด้วยใช้พัสดุสิ่งของเหมาะแก่ความต้องการ โดยควรแก่ฐานะของแขกผู้มาหา

2. ธัมมปฏิสันถาร การปฏิสันถารด้วยธรรม ได้แก่ การต้อนรับด้วยพูดจาปราศรัย ด้วยคำพูดที่สุภาพอ่อนโยน และคำพูดที่อ่อนหวาน และประกอบด้วยประโยชน์

มนุษย์เรายามประสบเคราะห์กรรมมีทุกข์โศกโรคภัยต่างๆ ย่อมต้องการที่พึ่งทางใจ หากเราไม่อยู่ในฐานะที่จะช่วยเหลือได้ทางปัจจัย 4 เพราะเราก็อยู่ในสภาพเดียวกับเขา แต่เรามีกำลังใจดีกว่าเขา รู้วิธีแก้ปัญหาต่างๆ ได้ดีกว่าเขา เราจะนิ่งเฉยดูความเดือดร้อนของเพื่อนมนุษย์โดยไม่ช่วยเหลืออะไรเลยนั้นไม่ได้ ที่ถูกต้องใช้ธรรมเป็นเครื่องปลุกปลอบใจเขา และข้อปฏิบัติในการดำเนินชีวิตให้เขาอยู่รอดปลอดภัยพ้นจากเคราะห์กรรมต่างๆ นั้น

การสร้างความเป็นอันหนึ่งอันเดียวกันอย่างนี้ ทางพระพุทธศาสนาเรียกว่า “ปฏิสันถาร” แปลว่า การอุดรูรั่วต่างๆ ระหว่างตนกับคนอื่น ก่อให้เกิดสามัคคีธรรมขึ้นระหว่างเพื่อนมนุษย์ด้วยกัน ลบล้างรอยแตกแยกความร้าวฉานให้หมดสิ้นไป มีความคิดเห็นตรงกันแม้จะมีฐานะต่างกันก็อยู่ร่วมกันได้อย่างมีความสงบสุข

ประโยชน์ของกัลยาณมิตร

ปัจจัยให้เกิดสัมมาทิฏฐิ ๒ (ทางเกิดแห่งแนวคิดที่ถูกต้อง, ต้นทางของความดีงามทั้งปวง)

๑. ปรโตโฆสะ (เสียงจากผู้อื่น การกระตุ้นหรือชักจูงจากภายนอก คือ การรับฟังคำแนะนำสั่งสอน เล่าเรียนความรู้ สนทนาซักถาม ฟังคำบอกเล่าชักจูงของผู้อื่น โดยเฉพาะการสดับสัทธรรมจากท่านผู้เป็นกัลยาณมิตร)

๒. โยนิโสมนสิการ (การใช้ความคิดถูกวิธี ความรู้จักคิด คิดเป็น คือกระทำในใจโดยแยบคาย มองสิ่งทั้งหลายด้วยความคิดพิจารณา รู้จักสืบสาวหาเหตุผล แยกแยะสิ่งนั้น ๆ หรือปัญหานั้น ๆ ออก ให้เห็นตามสภาวะและตามความสัมพันธ์แห่งเหตุปัจจัย)